Vakantie betekent voor mij ontdekken: van nieuwe landen over culturen tot nieuwe smaken. Leuk te zien is dat smaak vaak cultureel bepaald is. Zo houden Spanjaarden over het algemeen bijvoorbeeld van zoet (bolleria) en Fransen van hartig bij het ontbijt (Frans brood met kaas).
Maar ook dichterbij huis kan je ontdekkingen doen. Zo trok ik vorige week met enkele collega’s naar Hasselt (B). Daar deden we de bekende ‘smaakroute’. We startten in de smaakkamer waar we de smaakbarometer zorgvuldig invulden. Daaruit volgde een smaakprofiel. Heel leuk vond ik de tips voor bijhorende streekproducten die we ter plaatse konden degusteren. Na een heerlijk glaasje Limburgse schuimwijn trokken we naar de volgende locatie op de smaakroutekaart: het jenevermuseum. Onderweg leidde de route ons naar onder meer een heerlijke chocoladebar, een authentieke speculoosbakker en een fancy espressobar. Om de verkenningstocht met smaak af te sluiten, kregen we op vertoon van onze smaakpas nog een lekker glaasje in de smaakkamer. 
De volgende bestemmingen op mijn lijstje? Zonder twijfel Amsterdam en Leuven, respectievelijk de Nederlandse en Belgische stad van de smaak 2009. Benieuwd wat de (smaak)verschillen zijn!
Op smaakroute
authentic flavours on top
In België is het megahot: de speculaaspasta. Een boterhampasta op basis van ... jawel ... speculaas. In de krant las ik over het waarom van het succes van dit authentiek kruidig koekje dat nu ook in ijs en zelfs in jenever wordt verwerkt.
De reden waarom dit ouderwetse koekje erin geslaagd is om een hype te veroorzaken, heeft volgens smaakspecialisten te maken met nostalgie. Speculaas zou ons meenemen naar onze kindertijd en associaties oproepen van gezelligheid. In moeilijke tijden (al crisis wat de klok slaat) zoeken consumenten naar authenticiteit.
Een voedingshistoricus heeft dan weer een andere uitleg klaar: de heropleving van regionale specialiteiten zou een reactie zijn op de globaliseringsgolf van de jaren '90. Grootste voorbeeld daarvan is ongetwijfeld Mc Donalds. Bewegingen als terroirs in Frankrijk of slow food in Italië staan daar haaks op. Het succes toont dat authenticiteit in opmars is.
Weet je wat ik denk? Dat het gewoon gaat om smaak. Dat een klassieker nog steeds bestaat, is te danken aan haar smaak. Nu die ook in een modernere en handige vorm bestaat ('een boterhampasta') is het toch logisch dat we meer verbruiken, toch?